11/02/2015, 02:48
TAHİR KUTSİ MAKAL İLE GİZLİ RÖPORTAJ(2)
Mustafa CEYLAN
***************
Soru 12 : Sayın üstadım, “Sana bir âşık olayım da gör” diye başlayan nefis bir şiiriniz var. Onu kime yazdınız ? İlham periniz kimdi ?
Cevap 12 : Şiirimiz şöyle;
“Sana bir âşık olayım da gör
Bir gönül düşüreyim
Renkten renge gireyim
Köprüleri ateşe vereyim
Sana bir âşık olayım da gör !..
Ben âşık olunca fena olurum
Bir başka hal alırım
Deli-divane olurum
Kimse tutamaz beni
Sevdiğim unutamaz beni..
Seversem fena severim
Sana bir âşık olayım da gör !..
Ben âşık olunca böyle olurum işte
Dalgın, düşünceli, hüzünlü...
Telefon direkleri yıkılır uğultumdan !
Ve sonra neşe kaynağı, çekintisiz...
Silerim yılları gepegenç olurum
Sana bir âşık olayım da gör !..”
Tarabya’ da okuyunca şiiri, arka sıralardan koşarak bana sarıldı bir Kıbrıs’lı bayan şair... “Ben sana tutuldum. Dedi. Kimseye söz verme... Bana âşık ol...” dedi... Üsküp’ te bir genç kız, “Şiiriniz çok güzel...” diye Türkçe söyledi... “Türkçe söyleyerek sana ulaşmak için bir cümle Türkçe öğrendim...” dedi.
Sağ olsunlar... Ben de onlara âşık olayım, bütün güzelliklere ve güzellere !.. Adana’ da bir kadın da kendine yazılmış sanıyor olduğunu söyledi... Çerçeveletmiş, duvarına asacakmış... Sağ olsun amma, bir ben bilirim şiire ilham veren güzeli... Kimde el yazımla var ise, bu şiir onundur...
Esasen şiir, güzel şiir herkesindir.. Bir resim, tamamlandıktan sonra ressamın olmaktan çıkar. Eve girer, müzeye girer.. Müzik de öyle, evrenseldir.. Kişi, kendini buluyorsa sanat eserinde, güzellik duygusuyla dinleniyorsa o sanat eseri başarılıdır ve artık toplumun ortaklaşa faydasındadır.. Ama esere ilham verenin daha fazla gönenmeye olan hakkı saklıdır !.. Anlatabildim mi ?”
Soru 13 : Anladım sayın üstadım. Ancak, size bir soru daha sormak istiyorum. Şair, sürekli şiiri yaşar mı ? Yoksa, şairin de ters zamanları, şiiri düşünemediği zamanları var mıdır ?
Cevap 13 : “Şiiri düşünmemek” başlıklı bir yazımda demiştim ki : “Altı aydır şiir düşünemiyorum. Yorgun, sıkıcı ve stresli bir çalışma içindeyim. Geçenlerde Atatürk Kültür Merkezi’ nde “Şiir Okuma Günü” vardı. Bir saat okunanları dinledim. Gene bir sıkıntılı günümdü galiba, şiiri yaşamışlığın coşkunluğu içinde çıkamadım. Sonra üst salonda konser vardı... Oradan “Çiçek Pasajı”na gittik dostlarla... Yedik, içtik, konuştuk, gülüştük !.. Bir arkadaşın evlenme yıldönümü imiş. Orada söylediler.. “Hediye olarak” benim, bir şiir okumamı istediler. “Olur” dedim, ayağa kalktım amma, sonunu getiremedim şiirin... Baştan aldım, sonunu öylesi bulduk.
Demek ki şiiri düşünmek, “havasında olmak” la oluyor... Yaşamakla oluyor şiiri...
Karşıdan bakanlar şairi, sürekli olarak şiiri yaşıyor, sanırlar... Şairin de ters günleri, zamanları olur... Şiiri yaşamadığı zamanlar... O sıra ne şiir okumayı düşünür şair, ne duygulanıp şiir yazabilir...
Kimileri de sanatçıya şaşarlar; “Bir şarkı söyle, bir türkü oku” diye rica edilir ses sanatçısına... Öyle ya, “lütfen”le başlayan bu dileğe hemen uyması gerekir sanatçının... Ses var, türkü, şarkı da biliyor, söylemeli !.. Fakat nazlanır sanatçı, yahut “Nuh der Peygamber demez”lenir... Söylemez... Dostları da üzülür bu duruma, darılanlar olur... Oysa ki sanatçı, bir eseri terennüm etmemekle haklıdır... Çünkü “havasında” değildir... Bazı sanatçıları gazinoda görürsünüz... Madeni, soğuk bir ses çıkarır, gülümsemez, sırıtır... Fotoğraf gibi güler insanlara... Hemen anlayın ki o sanatçı sıkıntıdadır, havasında değildir... Söyler amma duymadan, yaşamadan söyler. Oysa ki sanatçı yaşayarak icra etmelidir sanatını... Bunun için de amatör ruhu harekete geçmelidir sanatçının. Ne kadar profesyonel olursa olsun sanatçı, rol yapamaz... Rol yaptığı sırıtır.
Şairin şiiri yaşaması da öyledir !...”
Soru 14 : Sayın üstadım, bu “gizli röportaj” fırsatını bize “Benim Gizli Yazılarım” kitabınızla verdiğiniz için teşekkür ediyorum.
Cevap 14 : Ben teşekkür eder, okuyucularına saygılarımı, sevgilerimi ve öpücüklerimi sunarım...
Mustafa CEYLAN
***************
Soru 12 : Sayın üstadım, “Sana bir âşık olayım da gör” diye başlayan nefis bir şiiriniz var. Onu kime yazdınız ? İlham periniz kimdi ?
Cevap 12 : Şiirimiz şöyle;
“Sana bir âşık olayım da gör
Bir gönül düşüreyim
Renkten renge gireyim
Köprüleri ateşe vereyim
Sana bir âşık olayım da gör !..
Ben âşık olunca fena olurum
Bir başka hal alırım
Deli-divane olurum
Kimse tutamaz beni
Sevdiğim unutamaz beni..
Seversem fena severim
Sana bir âşık olayım da gör !..
Ben âşık olunca böyle olurum işte
Dalgın, düşünceli, hüzünlü...
Telefon direkleri yıkılır uğultumdan !
Ve sonra neşe kaynağı, çekintisiz...
Silerim yılları gepegenç olurum
Sana bir âşık olayım da gör !..”
Tarabya’ da okuyunca şiiri, arka sıralardan koşarak bana sarıldı bir Kıbrıs’lı bayan şair... “Ben sana tutuldum. Dedi. Kimseye söz verme... Bana âşık ol...” dedi... Üsküp’ te bir genç kız, “Şiiriniz çok güzel...” diye Türkçe söyledi... “Türkçe söyleyerek sana ulaşmak için bir cümle Türkçe öğrendim...” dedi.
Sağ olsunlar... Ben de onlara âşık olayım, bütün güzelliklere ve güzellere !.. Adana’ da bir kadın da kendine yazılmış sanıyor olduğunu söyledi... Çerçeveletmiş, duvarına asacakmış... Sağ olsun amma, bir ben bilirim şiire ilham veren güzeli... Kimde el yazımla var ise, bu şiir onundur...
Esasen şiir, güzel şiir herkesindir.. Bir resim, tamamlandıktan sonra ressamın olmaktan çıkar. Eve girer, müzeye girer.. Müzik de öyle, evrenseldir.. Kişi, kendini buluyorsa sanat eserinde, güzellik duygusuyla dinleniyorsa o sanat eseri başarılıdır ve artık toplumun ortaklaşa faydasındadır.. Ama esere ilham verenin daha fazla gönenmeye olan hakkı saklıdır !.. Anlatabildim mi ?”
Soru 13 : Anladım sayın üstadım. Ancak, size bir soru daha sormak istiyorum. Şair, sürekli şiiri yaşar mı ? Yoksa, şairin de ters zamanları, şiiri düşünemediği zamanları var mıdır ?
Cevap 13 : “Şiiri düşünmemek” başlıklı bir yazımda demiştim ki : “Altı aydır şiir düşünemiyorum. Yorgun, sıkıcı ve stresli bir çalışma içindeyim. Geçenlerde Atatürk Kültür Merkezi’ nde “Şiir Okuma Günü” vardı. Bir saat okunanları dinledim. Gene bir sıkıntılı günümdü galiba, şiiri yaşamışlığın coşkunluğu içinde çıkamadım. Sonra üst salonda konser vardı... Oradan “Çiçek Pasajı”na gittik dostlarla... Yedik, içtik, konuştuk, gülüştük !.. Bir arkadaşın evlenme yıldönümü imiş. Orada söylediler.. “Hediye olarak” benim, bir şiir okumamı istediler. “Olur” dedim, ayağa kalktım amma, sonunu getiremedim şiirin... Baştan aldım, sonunu öylesi bulduk.
Demek ki şiiri düşünmek, “havasında olmak” la oluyor... Yaşamakla oluyor şiiri...
Karşıdan bakanlar şairi, sürekli olarak şiiri yaşıyor, sanırlar... Şairin de ters günleri, zamanları olur... Şiiri yaşamadığı zamanlar... O sıra ne şiir okumayı düşünür şair, ne duygulanıp şiir yazabilir...
Kimileri de sanatçıya şaşarlar; “Bir şarkı söyle, bir türkü oku” diye rica edilir ses sanatçısına... Öyle ya, “lütfen”le başlayan bu dileğe hemen uyması gerekir sanatçının... Ses var, türkü, şarkı da biliyor, söylemeli !.. Fakat nazlanır sanatçı, yahut “Nuh der Peygamber demez”lenir... Söylemez... Dostları da üzülür bu duruma, darılanlar olur... Oysa ki sanatçı, bir eseri terennüm etmemekle haklıdır... Çünkü “havasında” değildir... Bazı sanatçıları gazinoda görürsünüz... Madeni, soğuk bir ses çıkarır, gülümsemez, sırıtır... Fotoğraf gibi güler insanlara... Hemen anlayın ki o sanatçı sıkıntıdadır, havasında değildir... Söyler amma duymadan, yaşamadan söyler. Oysa ki sanatçı yaşayarak icra etmelidir sanatını... Bunun için de amatör ruhu harekete geçmelidir sanatçının. Ne kadar profesyonel olursa olsun sanatçı, rol yapamaz... Rol yaptığı sırıtır.
Şairin şiiri yaşaması da öyledir !...”
Soru 14 : Sayın üstadım, bu “gizli röportaj” fırsatını bize “Benim Gizli Yazılarım” kitabınızla verdiğiniz için teşekkür ediyorum.
Cevap 14 : Ben teşekkür eder, okuyucularına saygılarımı, sevgilerimi ve öpücüklerimi sunarım...