11/02/2015, 11:17
TÜRK ŞİİRİNİN YÜZ AKI BİR ŞAİR (1)
ARİF EREN
VE ŞİİRLERİ
-Tahlil-
Mustafa CEYLAN
Arif EREN üstadla yüzyüze hiç karşılaşmadık. İnternet ortamında şiirlerini okudukça ve resmine de baktıkça, içimden ona karşı sımsıcak bir duygu oluştu ve ılıman dostluk ırmağı akmaya başladı. Aradan bir zaman dilimi geçtikten sonra, dostum, ağabeyim Özkan GÖNLÜM’ den bir haber aldım. Yaz tatillerinde gittiği yazlıkta Arif EREN üstadla komşularmış. Bunun üzerine ağabeyim Özkan GÖNLÜM’ ü soru yağmuruna tuttum. Arif Hoca’ mı bana bir güzel anlattı… Yanılmamıştım. Hislerim doğruydu…Yüzünü görmeden sadece net ortamından mısralarını okuyarak tanıdığım bu usta şaire doğru yüreğimden akıp giden o ılıman dostluk ırmağı ile bir kere daha övündüm…
Zaman geçince, günlerden bir akşam üstü telefondaki ses: “Aziz kardeşim ben Arif EREN… Özkan’ ın da selamı var” demez mi? Dünyalar benim oldu. İşte o günden beridir de, ne zaman üstaddan bir telefon alsam, içimi tarifsiz heyecanlar kaplar. Gönül kuşum kanat kanat yükselir şiirin doruklarında. Yüreğim ten kafesimde bir başka atmaya başlar…
Üstad Arif Eren kimdir? Nerelidir? Merak ettim ve o pırlanta dizelerin usta kaleminin bugüne nasıl geldiğini öğrendim. Daha da mutlu oldum. Arif Eren, 20 - 11-1939'da Kahramanmaraş'ta doğmuştu. Kahramanmaraş Türk Edebiyatında, özellikle şiirde önemli isimlerin, usta şairlerin doğduğu mübarek bir vatan toprağı… En çok Karakoç ve rahmetli ağabeyim Hayati Vasfi Taşyürek’ le ben de şiirin beşiği olarak yer etmiş bir şehrimizdir. Bugün 60 yaşını geçmiş olan üstadım Arif Eren, 1963’ te Erzurum Eğitim Enstitüsü Edebiyat Bölümü 'nü bitirmiş. Yıllarca liselerde edebiyat öğretmenliği yapmış ve 1993’ de kendi isteğiyle emekli olmuş. Şiirleri, benim de şiir ve tahlillerimin bazılarında yayınlandığı dergilerde yayınlanmış. Bunlar: Çağrı, Defne, Toprak, Elif, Ilgaz, Varlık Yıllığı, Hisar, Türk Edebiyatı, Milli Kültür, Kültür ve Sanat, Doğuş Edebiyat, Dolunay, Tepe Edebiyat, Güneysu, Çınar, Palandöken, Genç Kardelen, Kırağı, Şardağ, Kümbet, Harman, Esinti, Alkış gibi çeşitli fikir ve sanat dergileri… Yorumumuza hocamızın bir şiirinden dizlerle girelim mi? Ne dersiniz? İşte:
“Gözlerimin uyku perdesini açtırdı tren düdüğü
Pencereden birkaç ev ve raylar gözlerimin gördüğü
Bulunduğum kompartımanda herkes uyuyor
Onlara veda etmek mümkün olmuyor
İstasyonda inecekleri indirip gitti tren
Bu yolculardan biriydi Arif Eren
Gündüzün kınından çıkmasını beklerken memurun odasında
Bir bereket vardı sohbet sofrasında
Nüktedan bir insan hareket memuru
Ağzında mayalanmış söz hamuru
Yalnızlık özletmiş ona gülmeyi
Şöyle nükteli bir sohbet etmeyi
Otel odasına yerleşince açtım pencereyi
Gözlerimle gezip durdum ilçeyi
Bahçeli evlerin en görkemlisi iki katlı
Baktım beton binalardan daha saltanatlı
Saysan beşi geçmez apartman sayısı
Daha bozulmamış ilçenin doğa yazgısı
Vefasız gözler gibiyken ilkyaz
Sevgisiz bir yürek burukluğunda geldi yaz
Can sıkıntısı denen o cendere
Nefes aldırmaz oldu hayâllere
İnsan, yalnızlık girdabına bir düşünce
İnce duyarlığını yitiriyor düşünce
Yüreğimi bir bıçak gibi kanattı güz ayları
Kader dostlarım oldu tren rayları
Yürürsem yürürler, durursam dururlar
Susarsam ağızlarına kilit vururlar
Yalnızlığın saltanat sürdüğü bu yerde
Raylarla dost olmak varmış kaderde”
Evet üstad, raylarla dost olmuş… Ben de üniversiteden Makine mühendisi olarak mezun olduğumda T. C Devlet Demiryolları’ nda stajyer mühendis olarak göreve başlamış, tren ülkemin hangi noktasına giderse gitsin, oralara gitmiş birisiyim. Bu şiir, o kadar güçlü ki, beni 2005 yılından koparıp 1975-76’ lı yıllara aldı götürdü….
Başarılı şiir budur, böyledir işte. Okuyucusunu bulunduğu ortamdan kendi can köküne var oluş duygusuna getirip bağdaş kurdurur…
ARİF EREN
VE ŞİİRLERİ
-Tahlil-
Mustafa CEYLAN
Arif EREN üstadla yüzyüze hiç karşılaşmadık. İnternet ortamında şiirlerini okudukça ve resmine de baktıkça, içimden ona karşı sımsıcak bir duygu oluştu ve ılıman dostluk ırmağı akmaya başladı. Aradan bir zaman dilimi geçtikten sonra, dostum, ağabeyim Özkan GÖNLÜM’ den bir haber aldım. Yaz tatillerinde gittiği yazlıkta Arif EREN üstadla komşularmış. Bunun üzerine ağabeyim Özkan GÖNLÜM’ ü soru yağmuruna tuttum. Arif Hoca’ mı bana bir güzel anlattı… Yanılmamıştım. Hislerim doğruydu…Yüzünü görmeden sadece net ortamından mısralarını okuyarak tanıdığım bu usta şaire doğru yüreğimden akıp giden o ılıman dostluk ırmağı ile bir kere daha övündüm…
Zaman geçince, günlerden bir akşam üstü telefondaki ses: “Aziz kardeşim ben Arif EREN… Özkan’ ın da selamı var” demez mi? Dünyalar benim oldu. İşte o günden beridir de, ne zaman üstaddan bir telefon alsam, içimi tarifsiz heyecanlar kaplar. Gönül kuşum kanat kanat yükselir şiirin doruklarında. Yüreğim ten kafesimde bir başka atmaya başlar…
Üstad Arif Eren kimdir? Nerelidir? Merak ettim ve o pırlanta dizelerin usta kaleminin bugüne nasıl geldiğini öğrendim. Daha da mutlu oldum. Arif Eren, 20 - 11-1939'da Kahramanmaraş'ta doğmuştu. Kahramanmaraş Türk Edebiyatında, özellikle şiirde önemli isimlerin, usta şairlerin doğduğu mübarek bir vatan toprağı… En çok Karakoç ve rahmetli ağabeyim Hayati Vasfi Taşyürek’ le ben de şiirin beşiği olarak yer etmiş bir şehrimizdir. Bugün 60 yaşını geçmiş olan üstadım Arif Eren, 1963’ te Erzurum Eğitim Enstitüsü Edebiyat Bölümü 'nü bitirmiş. Yıllarca liselerde edebiyat öğretmenliği yapmış ve 1993’ de kendi isteğiyle emekli olmuş. Şiirleri, benim de şiir ve tahlillerimin bazılarında yayınlandığı dergilerde yayınlanmış. Bunlar: Çağrı, Defne, Toprak, Elif, Ilgaz, Varlık Yıllığı, Hisar, Türk Edebiyatı, Milli Kültür, Kültür ve Sanat, Doğuş Edebiyat, Dolunay, Tepe Edebiyat, Güneysu, Çınar, Palandöken, Genç Kardelen, Kırağı, Şardağ, Kümbet, Harman, Esinti, Alkış gibi çeşitli fikir ve sanat dergileri… Yorumumuza hocamızın bir şiirinden dizlerle girelim mi? Ne dersiniz? İşte:
“Gözlerimin uyku perdesini açtırdı tren düdüğü
Pencereden birkaç ev ve raylar gözlerimin gördüğü
Bulunduğum kompartımanda herkes uyuyor
Onlara veda etmek mümkün olmuyor
İstasyonda inecekleri indirip gitti tren
Bu yolculardan biriydi Arif Eren
Gündüzün kınından çıkmasını beklerken memurun odasında
Bir bereket vardı sohbet sofrasında
Nüktedan bir insan hareket memuru
Ağzında mayalanmış söz hamuru
Yalnızlık özletmiş ona gülmeyi
Şöyle nükteli bir sohbet etmeyi
Otel odasına yerleşince açtım pencereyi
Gözlerimle gezip durdum ilçeyi
Bahçeli evlerin en görkemlisi iki katlı
Baktım beton binalardan daha saltanatlı
Saysan beşi geçmez apartman sayısı
Daha bozulmamış ilçenin doğa yazgısı
Vefasız gözler gibiyken ilkyaz
Sevgisiz bir yürek burukluğunda geldi yaz
Can sıkıntısı denen o cendere
Nefes aldırmaz oldu hayâllere
İnsan, yalnızlık girdabına bir düşünce
İnce duyarlığını yitiriyor düşünce
Yüreğimi bir bıçak gibi kanattı güz ayları
Kader dostlarım oldu tren rayları
Yürürsem yürürler, durursam dururlar
Susarsam ağızlarına kilit vururlar
Yalnızlığın saltanat sürdüğü bu yerde
Raylarla dost olmak varmış kaderde”
Evet üstad, raylarla dost olmuş… Ben de üniversiteden Makine mühendisi olarak mezun olduğumda T. C Devlet Demiryolları’ nda stajyer mühendis olarak göreve başlamış, tren ülkemin hangi noktasına giderse gitsin, oralara gitmiş birisiyim. Bu şiir, o kadar güçlü ki, beni 2005 yılından koparıp 1975-76’ lı yıllara aldı götürdü….
Başarılı şiir budur, böyledir işte. Okuyucusunu bulunduğu ortamdan kendi can köküne var oluş duygusuna getirip bağdaş kurdurur…