11/02/2015, 11:52
PORSUK'DA DÜĞÜN VAR
Mustafa CEYLAN
Porsuk'un nereden nereye aktığına bir türlü aklım ermedi. Ya başım dönüyordu Yedilerdeki, Hamam Yolundaki güvercin kanatlı rüzgârdan ve yönünü kaybediyordu aklım; ya da nasıl olsa geri geleceğim bu yoldan diye içimde depreşen korkunç dönüş sancısından göz izim şaşırıyordu. Odunpazarı Belediye Otobüs hareket merkezinde soluklanıp, şöfor arkadaşların tavşan kanı demli çayını yudumlayıp, hatır gönül sorduktan sonra, Yunus Emre heykelini selâmlayıp Porsuk'a doğru ellerim ceplerimde, usuldan yürüyüşe geçerdim. İstisnasız her akşam üstü aynı yolda, su kenarı yeşilliğinde nefes alan yemyeşil "çim" olurdum.
Çekik gözlü "Tatar güzelleri" nin dudak aralarından dökülen gül kokulu şiirler olurdum bir anda. Şiir beni alır veya ben şiiri alır, ince uzun yol boyunca, kaygısız adımlarla karanfil baygını akşam alacasına düşerdim. Batan gün şarkılarının hüznünü giyinir, hasretimin senfonisini dinlerdim gizliden gizliye.
Sahi "Porsuk" nereden gelip nereye gidiyordu bunca senedir. Kaç asrın sarkacında salınııp durmuştu acaba?
Porsuk, "pörsümüş"tü bir ara. Yanı, yöresi, çevresi olanca teressübatla dolmuş, adeta akmıyor, leş kokuyordu. Nazım Hikmet "Bilmem hangi milyarder kocakarının porsuk gerdanında ışıldayan bilmem kaç kırat pırlanta mı diyeceksiniz?" diye sorarken, milyarder koca karıların gerdanlarındaki pörsümeyi işaret ederken, Porsuk'un pörsümesini dememiştir sanıyorum.
Sonra, su kıyısına kazdıkları kuyularda yaşayan, pis kokulu, memeli bir hayvan olan Porsuk' da bizim, şimdilerde sevdamızın nirengi noktası, sudan ışıklı kolyemiz olan Porsuk'a hiç mi hiç benzemez, öyle değil mi?
Günün bütün stresini, suyun üstünde efsunkâr kanatlarıyla dans yapan güvercin kanatlarına yükler, yüreğimin dehlizlerinden Porsuk'a boşaltırdım. Zaman zaman kederlendiğimde ve acılarımın girdabına düştüğümde, Porsuk'un tersine tersine aktığını görürdüm.
Porsuk, benim dostumdu, dert ortağımdı. Orada sevdim, âşık oldum, sırtımdan hançerlendim ve orada düştüm sıkıyönetim ceza evine... Bademlik tepesinden, Çamlık'tan aşağı yuvarladım düşlerimi. Dünyanın en güzel gözlü, selvi dal boylu, Kafkas giyimli, Karaçay-adige duruşlu gelinler gördüm Porsuk'taki düğünlerde. "Şınlama" larını izledim genç kızların ve "mani atma" geleneğinin nasıl da yüzyıllar boyu canlı kaldığına şahid oldum, mutlandım hep...
Şimdi Porsuk kenarına Belediye yeni peyzaj çalışmaları yapmış. Biraz gösteriş, biraz vitrin çalışması gibi geldi.
Ve Porsuk, aynı nazlı akışıyla dura dinlene akıp gidiyordu, gördüm...
![[Resim: 9a2r04.jpg]](http://i59.tinypic.com/9a2r04.jpg)
Ve elbetteki şimdi, Porsuk'a emanetimiz var, üstadımız Rasim Köroğlu... Onu emanet bıraktım ben Porsuk'a... O'nun "Anadolu kokan" şiirlerini emanet bıraktım. Kramponlu ninesini, arabasını oğluna satarken şapkasını otomatikman oynatan rahmetli babasını, Hacı Hasan'ı emanet bıraktım Porsuk'a...
Eskişehir, şair dolu biliyorum. "Porsuk şiir akşamları" etkinlikleri yapılıyor mu bilmiyorum. Ben olsam yapardım. Ve her akşam Rasim Köroğlu üstaddan en az 3 de şiir okurdum. Porsuk'un gönül çekmecesinden Rasim Köroğlu hatıraları ve fıkralarını alır, insanların gül yüzlerindeki gül tomuru bakışlarına ve gönül iklimlerine sunardım.
Bir bulut çekerdim "domtis domtis" diye "domatese isim takan" kasabadan Porsuk üstüne. Ve şiirler yazar, türküler yakardım Porsuk diye diye...
Sahi, rahmetli üstadım Arif Nihat Asya' nın "PORSUK'TA DÜĞÜN VAR" başlıklı şiiri geldi aklıma. Size onu okuyayım da, Porsuk' da suyun yeşillenişini seyredelim...
"PORSUK'TA DÜĞÜN VAR
Kalbinde ne şüphen, ne de hasret
Ey gül, sana bir kutlu saâdet
Lâkin, ele-artık-kara gün var:
...........Porsuk'ta düğün var !
Burdan yazı, ordan tura kalsın..
Ey lâle, bırak, hâtıra kalsın:
............Kalbimde düğün var,
............Porsuk'ta düğün var !
Çevrende çekik gözlü güzeller;
Karşında karanfil dolu eller;
Dallarda yuvan, yerde köyün var...
.............Porsuk'ta düğün var !
Yansın sular, akşamla, nehirde;
Arkamda kalan mutlu şehirde
Senden doğacak gün, bana dün var..
.............Porsuk'ta düğün var !
Yaz kış, gece gündüz, sabah akşam
Altın tüyü dillerde kanaryam,
Sandım ki batan günde tüyün var...
.............Porsuk'ta düğün var !
Arif Nihat ASYA
Mustafa CEYLAN
Porsuk'un nereden nereye aktığına bir türlü aklım ermedi. Ya başım dönüyordu Yedilerdeki, Hamam Yolundaki güvercin kanatlı rüzgârdan ve yönünü kaybediyordu aklım; ya da nasıl olsa geri geleceğim bu yoldan diye içimde depreşen korkunç dönüş sancısından göz izim şaşırıyordu. Odunpazarı Belediye Otobüs hareket merkezinde soluklanıp, şöfor arkadaşların tavşan kanı demli çayını yudumlayıp, hatır gönül sorduktan sonra, Yunus Emre heykelini selâmlayıp Porsuk'a doğru ellerim ceplerimde, usuldan yürüyüşe geçerdim. İstisnasız her akşam üstü aynı yolda, su kenarı yeşilliğinde nefes alan yemyeşil "çim" olurdum.
Çekik gözlü "Tatar güzelleri" nin dudak aralarından dökülen gül kokulu şiirler olurdum bir anda. Şiir beni alır veya ben şiiri alır, ince uzun yol boyunca, kaygısız adımlarla karanfil baygını akşam alacasına düşerdim. Batan gün şarkılarının hüznünü giyinir, hasretimin senfonisini dinlerdim gizliden gizliye.
Sahi "Porsuk" nereden gelip nereye gidiyordu bunca senedir. Kaç asrın sarkacında salınııp durmuştu acaba?
Porsuk, "pörsümüş"tü bir ara. Yanı, yöresi, çevresi olanca teressübatla dolmuş, adeta akmıyor, leş kokuyordu. Nazım Hikmet "Bilmem hangi milyarder kocakarının porsuk gerdanında ışıldayan bilmem kaç kırat pırlanta mı diyeceksiniz?" diye sorarken, milyarder koca karıların gerdanlarındaki pörsümeyi işaret ederken, Porsuk'un pörsümesini dememiştir sanıyorum.
Sonra, su kıyısına kazdıkları kuyularda yaşayan, pis kokulu, memeli bir hayvan olan Porsuk' da bizim, şimdilerde sevdamızın nirengi noktası, sudan ışıklı kolyemiz olan Porsuk'a hiç mi hiç benzemez, öyle değil mi?
Günün bütün stresini, suyun üstünde efsunkâr kanatlarıyla dans yapan güvercin kanatlarına yükler, yüreğimin dehlizlerinden Porsuk'a boşaltırdım. Zaman zaman kederlendiğimde ve acılarımın girdabına düştüğümde, Porsuk'un tersine tersine aktığını görürdüm.
Porsuk, benim dostumdu, dert ortağımdı. Orada sevdim, âşık oldum, sırtımdan hançerlendim ve orada düştüm sıkıyönetim ceza evine... Bademlik tepesinden, Çamlık'tan aşağı yuvarladım düşlerimi. Dünyanın en güzel gözlü, selvi dal boylu, Kafkas giyimli, Karaçay-adige duruşlu gelinler gördüm Porsuk'taki düğünlerde. "Şınlama" larını izledim genç kızların ve "mani atma" geleneğinin nasıl da yüzyıllar boyu canlı kaldığına şahid oldum, mutlandım hep...
Şimdi Porsuk kenarına Belediye yeni peyzaj çalışmaları yapmış. Biraz gösteriş, biraz vitrin çalışması gibi geldi.
Ve Porsuk, aynı nazlı akışıyla dura dinlene akıp gidiyordu, gördüm...
Ve elbetteki şimdi, Porsuk'a emanetimiz var, üstadımız Rasim Köroğlu... Onu emanet bıraktım ben Porsuk'a... O'nun "Anadolu kokan" şiirlerini emanet bıraktım. Kramponlu ninesini, arabasını oğluna satarken şapkasını otomatikman oynatan rahmetli babasını, Hacı Hasan'ı emanet bıraktım Porsuk'a...
Eskişehir, şair dolu biliyorum. "Porsuk şiir akşamları" etkinlikleri yapılıyor mu bilmiyorum. Ben olsam yapardım. Ve her akşam Rasim Köroğlu üstaddan en az 3 de şiir okurdum. Porsuk'un gönül çekmecesinden Rasim Köroğlu hatıraları ve fıkralarını alır, insanların gül yüzlerindeki gül tomuru bakışlarına ve gönül iklimlerine sunardım.
Bir bulut çekerdim "domtis domtis" diye "domatese isim takan" kasabadan Porsuk üstüne. Ve şiirler yazar, türküler yakardım Porsuk diye diye...
Sahi, rahmetli üstadım Arif Nihat Asya' nın "PORSUK'TA DÜĞÜN VAR" başlıklı şiiri geldi aklıma. Size onu okuyayım da, Porsuk' da suyun yeşillenişini seyredelim...
"PORSUK'TA DÜĞÜN VAR
Kalbinde ne şüphen, ne de hasret
Ey gül, sana bir kutlu saâdet
Lâkin, ele-artık-kara gün var:
...........Porsuk'ta düğün var !
Burdan yazı, ordan tura kalsın..
Ey lâle, bırak, hâtıra kalsın:
............Kalbimde düğün var,
............Porsuk'ta düğün var !
Çevrende çekik gözlü güzeller;
Karşında karanfil dolu eller;
Dallarda yuvan, yerde köyün var...
.............Porsuk'ta düğün var !
Yansın sular, akşamla, nehirde;
Arkamda kalan mutlu şehirde
Senden doğacak gün, bana dün var..
.............Porsuk'ta düğün var !
Yaz kış, gece gündüz, sabah akşam
Altın tüyü dillerde kanaryam,
Sandım ki batan günde tüyün var...
.............Porsuk'ta düğün var !
Arif Nihat ASYA