12/11/2014, 02:41
Sözümüzün bu noktasına Üstadımızdan, O’nun unutulmaz şiirlerinden bir gül atalım olmaz mı?
Zindandan Mehmed’e Mektup
Zindan iki hece, Mehmed’im lâfta!
Baba katiliyle baban bir safta!
Bir de, geri adam, boynunda yafta...
………Halimi düşünüp yanma Mehmed’im!
……..Kavuşmak mı? .. Belki... Daha ölmedim!
Avlu... Bir uzun yol... Tuğla döşeli,
Kırmızı tuğlalar altı köşeli.
Bu yol da tutuktur hapse düşeli...
………Git ve gel... Yüz adım... Bin yıllık konak.
……..Ne ayak dayanır buna, ne tırnak!
Bir âlem ki, gökler boru içinde!
Akıl, olmazların zoru içinde.
Üstüste sorular soru içinde:
………Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu?
……..Buradan insan mı çıkar, tabut mu?
Bir idamlık Ali vardı, asıldı;
Kaydını düştüler, mühür basıldı.
Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı.
………Ondan kalan, boynu bükük ve sefil;
……..Bahçeye diktiği üç beş karanfil...
Müdür bey dert dinler, bugün ’maruzât’!
Çatık kaş.. Hükûmet dedikleri zat...
Beni Allah tutmuş, kim eder azat?
……..Anlamaz; yazısız, pulsuz, dilekçem...
……..Anlamaz; ruhuma geçti bilekçem!
Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil;
Sayım var, maltada hizaya dizil!
Tek yekûn içinde yazıl ve çizil!
………İnsanlar zindanda birer kemmiyet;
……..Urbalarla kemik, mintanlarla et.
Somurtuş ki bıçak, nâra ki tokat;
Zift dolu gözlerde karanlık kat kat...
Yalnız seccâdemin yününde şefkat;
………Beni kimsecikler okşamaz mâdem;
……..Öp beni alnımdan, sen öp seccâdem!
Çaycı, getir, ilâç kokulu çaydan!
Dakika düşelim, senelik paydan!
Zindanda dakika farksızdır aydan.
……...Karıştır çayını zaman erisin;
………Köpük köpük, duman duman erisin!
Peykeler, duvara mıhlı peykeler;
Duvarda, başlardan, yağlı lekeler,
Gömülmüş duvara, baş baş gölgeler...
……..Duvar, katil duvar, yolumu biçtin!
……..Kanla dolu sünger... Beynimi içtin!
Sükût... Kıvrım kıvrım uzaklık uzar;
Tek nokta seçemez dünyadan nazar.
Yerinde mi acep, ölü ve mezar?
……..Yeryüzü boşaldı, habersiz miyiz?
……..Güneşe göç var da, kalan biz miyiz?
Ses demir, su demir ve ekmek demir...
İstersen demirde muhali kemir,
Ne gelir ki elden, kader bu, emir...
…….Garip pencerecik, küçük, daracık;
…….Dünyaya kapalı, Allaha açık.
Dua, dua, eller karıncalanmış;
Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış.
Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış...
………Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu;
…….İplik ki, incecik, örer boşluğu.
Ana rahmi zâhir, şu bizim koğuş;
Karanlığında nur, yeniden doğuş...
Sesler duymaktayım: Davran ve boğuş!
…….Sen bir devsin, yükü ağırdır devin!
…….Kalk ayağa, dimdik doğrul ve sevin!
Mehmed’im, sevinin, başlar yüksekte!
Ölsek de sevinin, eve dönsek de!
Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!
…….Yarın, elbet bizim, elbet bizimdir!
…….Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir!
Necip Fazıl KISAKÜREK **
Denebilir ki :"İslam’ı caminin, tekkenin, zaviyenin, medresenin, ulema çevresinin ve sayısı birkaçı geçmeyen kimi kitapların dışına çıkarmış "ilk" mütefekkir şairsin üstadım ve biz senin öğrencilerin, yolunda yolcular olarak ne kadar övünsek azdır. İslam’ı yeniden toplumun içinde dipdiri kılmanın savaşımını verdin… Eşine az rastlanır mükemmellikte, komple bir sanatçı olan üstadım sen, şairliğin kadar, hikâyeciliğin, tiyatro yazarlığın kadar hatipliğin, mütefekkirliğin kadar, gazeteciliğin olan bir lider, ışık, fikir dağı idin. Bizim Himalayamız sendin ve hep de öyle kaldın. Yeryüzüne ve şu fani dünyaya sen ve senin gibi iman ve aksiyon adamı, bir teorisyon, bir toplum mühendisi belki de bir çağ dolusu zamanda bir tane gelir.
Batılılar ve Batıcı’ların içinden çıkıp da, onlara ve onların hayranlarına, hakikat ikliminden, yaradılış gayesinden uzakta yaşayan bütün insanların önüne, insanlık caddesine çıkarak, kollarını iki yana açarak "durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak" çağrısını yapıyorsun halâ ve bu çağrıda sadece “durun”, “yerinizde sayın veya geri dönün” çağrısı bulunmayıp, aksine, bu çıkmaz sokağa girmeyin, “Yürüyün!” Yaradılış gayesi, insanlığın ortak değeri, gerçek üstü gerçeği bulacağınız ufuklara, nurlu ufuklara “yürüyün” mesajı da vardır.
Ufuklara, bütün kalabalıklar, öncelikle ve ivedilikle de Anadolu’da bulunan Müslüman-Türk varmalı, sonra diğer diğer insanlar, ufuklarda ruhların, gerçeğin billur ışıklarıyla yıkanıp arınmasından sonra, öteye, ötelere adımlar atılmalı, ötelere yolculuk başlatılmalıdır. Ötede Allah’ın Sevgili’si, cümle insanlığın aşkı, ışığı, ufuk insan, Yüce Peygamber’imiz vardır.
Öte, ama beride. Öte ama bizim içimizde, Öte ama, bizden birisi. Kudret lokmasını yemiş, hicret güneşinde yunmuş, örümcek ve güvercinler dahil, yeryüzünde, bu evrende, diğer evrende, maddede, mânada, varlarda, yoklarda, görünende, görünmeyende, mevcudatın her birisinde sevdasının izi bulunan ışık Peygamber’i bulunmaktadır. Peygamberlerin sonuncusu. Bütün zamanların zamanlar üstü tebliğcisi.
Öte’ye varmak için, önce bu çılgın, bu amansız, bu batıcıl, bu kökten uzak, özden ayrı, kabuktan-moda hareket durmalı, insanlığın kendini ve gelecek nesillerini helâk etmekte olduğu eylem, tutum, fiil, düşünce, hayat ve yaşama motifi, fikri, ilmi, siyasi, kültürel vb her alandaki gelişmeler esas gayeye yönelmeli, insana ve gelecek nesillere iç huzur, iç güven gelmeli, kurtuluş ipine sarılmalı, açık denizlerin fırtınalı ve deniz canavarlarıyla dolu dalgalanmasından kurtulunmalıdır.
“Ne görsem, ötesinde hasret çektiğim diyar;
Kavuşmak nasıl olmaz, madem ki ayrılık var?”
Ve
“Baktığımız her ufkun öte yanına hasret;
Bir ömür sürüyoruz; nereye varsak hicret…”
Ufukların yolcularına durmak yakışmaz. Ufuk yolcularının sabrı, azmi ve aşkı vardır. Geri dönülmez, acabalarla sorgulanmaz bir yolculuktur ufuk yolculuğu. Aslında ufuk da tek, öte de tektir, ama, insanın yaşama biçimi, idrak ve tefekkür gücü, deney ve akıl küpüyle, gönül bahçesinin güç ve genişliğine bağlı olarak, sanki herkese göre ayrı, değişik bir ufuk var sanmaktayız. Oysa ufuk tektir. Herkesin gözünün optikma kapasitesine göre ufuk yakınlaşmakta veya uzaklaşmakta; kalınlaşmakta veya incelmekte; yoldaki engeller azalmakta veya çoğalmaktadır. O yüzden, zeminin birinden harekette, bininden harekette aynıdır; lâkin, kıyama gelen, dinamik, enerjik yolculuğa adım adım çıkanlar farklı zamanlarda ufka varmakta, ufku görmekte veya yakalamaktadırlar. Ölüm hakikat. Tahtadan ata binecek çocuk. Dört kollu bir tahta füzeyle sarayına gidecektir herkes. Ufku yakalamadan, ufka varmadan ölmek yakışmaz bize. Varmalı, ermeli, dokunmalıdır buluta, şehadet parmağıyla göğe imza atıp, ben buradayım diye yoklama defterine imza atmalıdır. Ben buradayım. Ölmeden evvel imza. Ufukta… Ufuk yolcusu tek de olsa, cemiyet halinde de olsa, her ne hal ve her kimlerle olursa olsun, yolda yolu yaşamalı, yolda yol olmalı, geçilmez sulara, ırmaklara köprü; denizlere yelkenli olmalı. Hem kendini ve hem de insanlığı ufuklara taşımalı. İnsan yürüdüğü yola benzer. İnsan yürüdüğü yolun sesidir, topoğrafyasıdır, iklimidir.
“Azap var mı fikir çilesine eş? Yaşamak zor, ölmek zor, erişmekse zor mu zor? Belki de benliğinden kaçabilene hazır” öteler.
“Beni zaman kuşatmış, mekân kelepçelemiş;
Ne sanattır ki, her şey, her şeyi peçelemiş…
Perde perde verâlar, ışık başka, nur başka;
Bir ânlık visal başka, kesiksiz huzur başka.
Renk, koku, ses ve şekil, ötelerden haberci;
Hayat mı bu sürdüğün, kabuğundan, ezberci?
Yoksa göz, görüyorum sanmanın öksesi mi?
Fezada dipsiz sükût, duyulmazın sesi mi?
Rabbim, Rabbim, Yüce rab, âlemlerin Rabbi, sen!
Sana yönelsin diye icad eden kalbi, sen!
Senden uzaklık ateş, sana yakınlık ateş!
Azap var mı âlemde fikir çilesine eş?
Yaşamak zor, ölmek zor, erişmekse zor mu zor?
Çilesiz suratlara tüküresim geliyor!
Evet, ben, bir kapalı hudutu aşıyorum;
Ölen ölüyor, bense ölümü yaşıyorum!
Sonsuzu nasıl bulsun, pösteki sayan deli?
Kendini kaybetmek mi, visalin son bedeli?
Mahrem çizgilerine baktıkça örtünen sır;
Belki de benliğinden kaçabilene hazır.
Hatıra küpü, devril, sen de ey hayal, gömül!
Sonu gelmez visalin gayrından vazgeç, gönül!
O visal, can sendeyken canını etmek feda;
Elveda toprak, güneş, anne ve yâr elveda!”
Evet işte böyle… Üstadım, bize, sade, yalın, sessiz, başı önde, zaman ve mekândan habersiz, insan ve İslâm düşmanlarının oyunlarına seyirci, sakin bir Müslüman olmamamızı ve inancımızı sadece camide, minberde icra etmememizi, özlenen ve beklenen gençliğin onu felsefe ve hayatta uygulanabilir, her dem taze ve diri, bir ilkeler manzumesi, vaz geçilmezler ölçüsü, bir elifba, bir düstur olarak tutması gerektiğini her seferinde açık açık söylemiştiniz. Siz, bir mücadele adamı, bir yiğit, bir korkusuz kahramandınız ve bizden de öyle olmamızı istediniz.
Nitekim, 1950 sonrasında ülkemiz basın, yayın, edebiyat, sanat ve kültür alanında ne kadar milli ve mânevî değerlere bağlı, milletini, bayrağını seven, dinine, imanına samimi olarak, ülkesini düşünen, muhafazakâr, vatansever insan geldi ise,
Hepsinde, ama hepsinde üstadım sizin iziniz vardır, emeğiniz vardır. 1950 -2000 arasındaki bu 50 yılı, bu yarım yüzyılı doldurmaya yetmiş bir mütefekkir dahi, muhteşem bir ideologdunuz. Bugün dahi, kamuoyunda, siyasi partilerimizde, dernek ve sendikalarda, gazeteler ve dergilerimizde, televizyon ve diğer yayın organlarında iman, ahlâk ve yurt sevgisi diyen her kim var ise, üstadım, sizden etkilenmiş, esinlenmiştir. Eskimeyen, pörsümeyen her zaman yeni kalabilen fikir ve felsefeniz, şiir ve yorumlarınızla yol göstermeye devam etmektesiniz. Sizin bu gücünüzü yerli ve yabancı, içerde ve dışarıda ne kadar İslam ve Türklük düşmanı var ise, onlar bile fikir, eylem ve düşüncelerine karşı olduklarını belirtmelerine rağmen kabul etmekte ve takdir etmektedirler.
-----------------DEVAM EDECEK-----------------
Zindandan Mehmed’e Mektup
Zindan iki hece, Mehmed’im lâfta!
Baba katiliyle baban bir safta!
Bir de, geri adam, boynunda yafta...
………Halimi düşünüp yanma Mehmed’im!
……..Kavuşmak mı? .. Belki... Daha ölmedim!
Avlu... Bir uzun yol... Tuğla döşeli,
Kırmızı tuğlalar altı köşeli.
Bu yol da tutuktur hapse düşeli...
………Git ve gel... Yüz adım... Bin yıllık konak.
……..Ne ayak dayanır buna, ne tırnak!
Bir âlem ki, gökler boru içinde!
Akıl, olmazların zoru içinde.
Üstüste sorular soru içinde:
………Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu?
……..Buradan insan mı çıkar, tabut mu?
Bir idamlık Ali vardı, asıldı;
Kaydını düştüler, mühür basıldı.
Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı.
………Ondan kalan, boynu bükük ve sefil;
……..Bahçeye diktiği üç beş karanfil...
Müdür bey dert dinler, bugün ’maruzât’!
Çatık kaş.. Hükûmet dedikleri zat...
Beni Allah tutmuş, kim eder azat?
……..Anlamaz; yazısız, pulsuz, dilekçem...
……..Anlamaz; ruhuma geçti bilekçem!
Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil;
Sayım var, maltada hizaya dizil!
Tek yekûn içinde yazıl ve çizil!
………İnsanlar zindanda birer kemmiyet;
……..Urbalarla kemik, mintanlarla et.
Somurtuş ki bıçak, nâra ki tokat;
Zift dolu gözlerde karanlık kat kat...
Yalnız seccâdemin yününde şefkat;
………Beni kimsecikler okşamaz mâdem;
……..Öp beni alnımdan, sen öp seccâdem!
Çaycı, getir, ilâç kokulu çaydan!
Dakika düşelim, senelik paydan!
Zindanda dakika farksızdır aydan.
……...Karıştır çayını zaman erisin;
………Köpük köpük, duman duman erisin!
Peykeler, duvara mıhlı peykeler;
Duvarda, başlardan, yağlı lekeler,
Gömülmüş duvara, baş baş gölgeler...
……..Duvar, katil duvar, yolumu biçtin!
……..Kanla dolu sünger... Beynimi içtin!
Sükût... Kıvrım kıvrım uzaklık uzar;
Tek nokta seçemez dünyadan nazar.
Yerinde mi acep, ölü ve mezar?
……..Yeryüzü boşaldı, habersiz miyiz?
……..Güneşe göç var da, kalan biz miyiz?
Ses demir, su demir ve ekmek demir...
İstersen demirde muhali kemir,
Ne gelir ki elden, kader bu, emir...
…….Garip pencerecik, küçük, daracık;
…….Dünyaya kapalı, Allaha açık.
Dua, dua, eller karıncalanmış;
Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış.
Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış...
………Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu;
…….İplik ki, incecik, örer boşluğu.
Ana rahmi zâhir, şu bizim koğuş;
Karanlığında nur, yeniden doğuş...
Sesler duymaktayım: Davran ve boğuş!
…….Sen bir devsin, yükü ağırdır devin!
…….Kalk ayağa, dimdik doğrul ve sevin!
Mehmed’im, sevinin, başlar yüksekte!
Ölsek de sevinin, eve dönsek de!
Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!
…….Yarın, elbet bizim, elbet bizimdir!
…….Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir!
Necip Fazıl KISAKÜREK **
Denebilir ki :"İslam’ı caminin, tekkenin, zaviyenin, medresenin, ulema çevresinin ve sayısı birkaçı geçmeyen kimi kitapların dışına çıkarmış "ilk" mütefekkir şairsin üstadım ve biz senin öğrencilerin, yolunda yolcular olarak ne kadar övünsek azdır. İslam’ı yeniden toplumun içinde dipdiri kılmanın savaşımını verdin… Eşine az rastlanır mükemmellikte, komple bir sanatçı olan üstadım sen, şairliğin kadar, hikâyeciliğin, tiyatro yazarlığın kadar hatipliğin, mütefekkirliğin kadar, gazeteciliğin olan bir lider, ışık, fikir dağı idin. Bizim Himalayamız sendin ve hep de öyle kaldın. Yeryüzüne ve şu fani dünyaya sen ve senin gibi iman ve aksiyon adamı, bir teorisyon, bir toplum mühendisi belki de bir çağ dolusu zamanda bir tane gelir.
Batılılar ve Batıcı’ların içinden çıkıp da, onlara ve onların hayranlarına, hakikat ikliminden, yaradılış gayesinden uzakta yaşayan bütün insanların önüne, insanlık caddesine çıkarak, kollarını iki yana açarak "durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak" çağrısını yapıyorsun halâ ve bu çağrıda sadece “durun”, “yerinizde sayın veya geri dönün” çağrısı bulunmayıp, aksine, bu çıkmaz sokağa girmeyin, “Yürüyün!” Yaradılış gayesi, insanlığın ortak değeri, gerçek üstü gerçeği bulacağınız ufuklara, nurlu ufuklara “yürüyün” mesajı da vardır.
Ufuklara, bütün kalabalıklar, öncelikle ve ivedilikle de Anadolu’da bulunan Müslüman-Türk varmalı, sonra diğer diğer insanlar, ufuklarda ruhların, gerçeğin billur ışıklarıyla yıkanıp arınmasından sonra, öteye, ötelere adımlar atılmalı, ötelere yolculuk başlatılmalıdır. Ötede Allah’ın Sevgili’si, cümle insanlığın aşkı, ışığı, ufuk insan, Yüce Peygamber’imiz vardır.
Öte, ama beride. Öte ama bizim içimizde, Öte ama, bizden birisi. Kudret lokmasını yemiş, hicret güneşinde yunmuş, örümcek ve güvercinler dahil, yeryüzünde, bu evrende, diğer evrende, maddede, mânada, varlarda, yoklarda, görünende, görünmeyende, mevcudatın her birisinde sevdasının izi bulunan ışık Peygamber’i bulunmaktadır. Peygamberlerin sonuncusu. Bütün zamanların zamanlar üstü tebliğcisi.
Öte’ye varmak için, önce bu çılgın, bu amansız, bu batıcıl, bu kökten uzak, özden ayrı, kabuktan-moda hareket durmalı, insanlığın kendini ve gelecek nesillerini helâk etmekte olduğu eylem, tutum, fiil, düşünce, hayat ve yaşama motifi, fikri, ilmi, siyasi, kültürel vb her alandaki gelişmeler esas gayeye yönelmeli, insana ve gelecek nesillere iç huzur, iç güven gelmeli, kurtuluş ipine sarılmalı, açık denizlerin fırtınalı ve deniz canavarlarıyla dolu dalgalanmasından kurtulunmalıdır.
“Ne görsem, ötesinde hasret çektiğim diyar;
Kavuşmak nasıl olmaz, madem ki ayrılık var?”
Ve
“Baktığımız her ufkun öte yanına hasret;
Bir ömür sürüyoruz; nereye varsak hicret…”
Ufukların yolcularına durmak yakışmaz. Ufuk yolcularının sabrı, azmi ve aşkı vardır. Geri dönülmez, acabalarla sorgulanmaz bir yolculuktur ufuk yolculuğu. Aslında ufuk da tek, öte de tektir, ama, insanın yaşama biçimi, idrak ve tefekkür gücü, deney ve akıl küpüyle, gönül bahçesinin güç ve genişliğine bağlı olarak, sanki herkese göre ayrı, değişik bir ufuk var sanmaktayız. Oysa ufuk tektir. Herkesin gözünün optikma kapasitesine göre ufuk yakınlaşmakta veya uzaklaşmakta; kalınlaşmakta veya incelmekte; yoldaki engeller azalmakta veya çoğalmaktadır. O yüzden, zeminin birinden harekette, bininden harekette aynıdır; lâkin, kıyama gelen, dinamik, enerjik yolculuğa adım adım çıkanlar farklı zamanlarda ufka varmakta, ufku görmekte veya yakalamaktadırlar. Ölüm hakikat. Tahtadan ata binecek çocuk. Dört kollu bir tahta füzeyle sarayına gidecektir herkes. Ufku yakalamadan, ufka varmadan ölmek yakışmaz bize. Varmalı, ermeli, dokunmalıdır buluta, şehadet parmağıyla göğe imza atıp, ben buradayım diye yoklama defterine imza atmalıdır. Ben buradayım. Ölmeden evvel imza. Ufukta… Ufuk yolcusu tek de olsa, cemiyet halinde de olsa, her ne hal ve her kimlerle olursa olsun, yolda yolu yaşamalı, yolda yol olmalı, geçilmez sulara, ırmaklara köprü; denizlere yelkenli olmalı. Hem kendini ve hem de insanlığı ufuklara taşımalı. İnsan yürüdüğü yola benzer. İnsan yürüdüğü yolun sesidir, topoğrafyasıdır, iklimidir.
“Azap var mı fikir çilesine eş? Yaşamak zor, ölmek zor, erişmekse zor mu zor? Belki de benliğinden kaçabilene hazır” öteler.
“Beni zaman kuşatmış, mekân kelepçelemiş;
Ne sanattır ki, her şey, her şeyi peçelemiş…
Perde perde verâlar, ışık başka, nur başka;
Bir ânlık visal başka, kesiksiz huzur başka.
Renk, koku, ses ve şekil, ötelerden haberci;
Hayat mı bu sürdüğün, kabuğundan, ezberci?
Yoksa göz, görüyorum sanmanın öksesi mi?
Fezada dipsiz sükût, duyulmazın sesi mi?
Rabbim, Rabbim, Yüce rab, âlemlerin Rabbi, sen!
Sana yönelsin diye icad eden kalbi, sen!
Senden uzaklık ateş, sana yakınlık ateş!
Azap var mı âlemde fikir çilesine eş?
Yaşamak zor, ölmek zor, erişmekse zor mu zor?
Çilesiz suratlara tüküresim geliyor!
Evet, ben, bir kapalı hudutu aşıyorum;
Ölen ölüyor, bense ölümü yaşıyorum!
Sonsuzu nasıl bulsun, pösteki sayan deli?
Kendini kaybetmek mi, visalin son bedeli?
Mahrem çizgilerine baktıkça örtünen sır;
Belki de benliğinden kaçabilene hazır.
Hatıra küpü, devril, sen de ey hayal, gömül!
Sonu gelmez visalin gayrından vazgeç, gönül!
O visal, can sendeyken canını etmek feda;
Elveda toprak, güneş, anne ve yâr elveda!”
Evet işte böyle… Üstadım, bize, sade, yalın, sessiz, başı önde, zaman ve mekândan habersiz, insan ve İslâm düşmanlarının oyunlarına seyirci, sakin bir Müslüman olmamamızı ve inancımızı sadece camide, minberde icra etmememizi, özlenen ve beklenen gençliğin onu felsefe ve hayatta uygulanabilir, her dem taze ve diri, bir ilkeler manzumesi, vaz geçilmezler ölçüsü, bir elifba, bir düstur olarak tutması gerektiğini her seferinde açık açık söylemiştiniz. Siz, bir mücadele adamı, bir yiğit, bir korkusuz kahramandınız ve bizden de öyle olmamızı istediniz.
Nitekim, 1950 sonrasında ülkemiz basın, yayın, edebiyat, sanat ve kültür alanında ne kadar milli ve mânevî değerlere bağlı, milletini, bayrağını seven, dinine, imanına samimi olarak, ülkesini düşünen, muhafazakâr, vatansever insan geldi ise,
Hepsinde, ama hepsinde üstadım sizin iziniz vardır, emeğiniz vardır. 1950 -2000 arasındaki bu 50 yılı, bu yarım yüzyılı doldurmaya yetmiş bir mütefekkir dahi, muhteşem bir ideologdunuz. Bugün dahi, kamuoyunda, siyasi partilerimizde, dernek ve sendikalarda, gazeteler ve dergilerimizde, televizyon ve diğer yayın organlarında iman, ahlâk ve yurt sevgisi diyen her kim var ise, üstadım, sizden etkilenmiş, esinlenmiştir. Eskimeyen, pörsümeyen her zaman yeni kalabilen fikir ve felsefeniz, şiir ve yorumlarınızla yol göstermeye devam etmektesiniz. Sizin bu gücünüzü yerli ve yabancı, içerde ve dışarıda ne kadar İslam ve Türklük düşmanı var ise, onlar bile fikir, eylem ve düşüncelerine karşı olduklarını belirtmelerine rağmen kabul etmekte ve takdir etmektedirler.
-----------------DEVAM EDECEK-----------------